Ο συρµός σταµατά. Οι πόρτες ανοίγουν και οι ορδές ορµούν. Μόνο που δεν υπάρχει χώρος – o ένας πέφτει πάνω στον άλλο. Το βαγόνι είναι ασφυκτικά γεµάτο. Κάτι οι γιορτές, κάτι που το Μετρό έχει γίνει είδος πολυτελείας και το χρησιµοποιούµε µόνον όταν µας το επιτρέπουν οι συνδικαλιστές. Αυτή στέκεται στην πόρτα. Πρέπει να είναι γύρω στα τριάντα και περίπου επτά µηνών έγκυος. Αυτός είναι σαραντάρης και επίδοξος γιάπης. Κοστουµαρισµένος, γραβατωµένος και καλωδιωµένος µε το smartphone. «Σας παρακαλώ προσέξτε λίγο, είµαι έγκυος», του λέει ενώ τη σπρώχνει µε µένος για να προλάβει να µπουκάρει πριν κλείσουν οι πόρτες. ∆εν έχει κάνει καν τον κόπο να ρίξει µια µατιά και να σκεφτεί λογικά. Σε δυο λεπτά θα έρθει ένα άλλο τρένο, σύµφωνα πάντα µε την ηλεκτρονική πινακίδα που βρίσκεται ακριβώς από πάνω του. Για δυο λεπτά καθυστέρηση δεν θα πέσει έξω και το Χρηµατιστήριο Αθηνών...«Αµα είσαι έγκυος να κάτσεις σπίτι σου», αρχίζει να ωρύεται. Εχει απασφαλίσει και ως γνήσιος Ελληνάρας (από αυτούς που δεν συνειδητοποιούν καν ότι έχουν κάνει χοντράδα)
της ζητά τον λόγο που την έσπρώξε και εµµέσως πλην σαφώς της είπε πως η εγκυµοσύνη είναι ανάλογη της λέπρας του τηλεοπτικού «Νησιού» – χρήζει δηλαδή εγκλεισµού στη Σπιναλόγκα. Ακόµη κι όταν κάποιοι από τους υπόλοιπους επιβάτες τού φωνάζουν συνηγορώντας υπέρ της νεαρής γυναίκας, αυτός συνεχίζει να τη βρίζει.
Παρακολουθώ τη σκηνή σοκαρισµένη. Η πρώτη µου σκέψη ήταν πως όσα συµβαίνουν στον καιρό του Μνηµονίου µάς έχουν κάνει κακότροπους.
Εχουµε τόσο στρες που ξεσπάµε χωρίς λόγο. Η ανάγκη να εκτονωθούµε κάπου υπερτερεί κάθε κοινωνικού κανόνα που έχουµε – αν έχουµε – διδαχθεί. Οταν όµως τον ξανακοίταξα καλά θυµήθηκα ότι πάντα ήµασταν αγενείς. Ποτέ δεν σεβόµασταν τον δηµόσιο χώρο. Ποτέ δεν µάθαµε να λειτουργούµε ως σύνολο. Μια βόλτα στους δρόµους και τα πεζοδρόµια της πόλης θα πείσει και τον πιο επιφυλακτικό. Μια διαδροµή µε ένα µπλε λεωφορείο ή το Μετρό σε ώρα αιχµής αρκούν για να αποκτηνώσουν και τον πιο ευγενικό Αθηναίο. Η ίδια η πόλη τον αναγκάζει να καταφύγει στην αγριότητα για να επιβιώσει.
Διαφωνώ! Δεν είναι η πόλη που κάνει τους ανθρώπους ζώα! Η παιδεία και η αγωγή
[ή ακριβέστερα η ελλειψή τους] των δίποδων ζώων είναι που κάνει δύσκολη την ζωή τους στην πόλη. Την ζωή τους και την ζωή των γύρω τους.